Boksen Rudy Koopmans - Alex Blanchard 1982 en nog wat over ruis
Een jongs snotaap was ik nog in 1982. Wel al de vaste fotograaf van Boksblad de Gong. Een leuk bijbaantje voor iemand als ik die nog vol bezig was om te leren fotograferen aan de MTS fotografie in Den Haag.
Hoe het boksblad de Gong er ooit toe gekomen is mij als fotograaf te vragen is me altijd een raadsel gebleven. Ja, mijn vader heeft vroeger ooit zeer verdienstelijk gebokst. Maar dat hebben wel meer vaders. Ik had er op dat moment nog niet zoveel mee. Het tijdschrift betaalde heel erg goed, dus ik zei echt geen nee! Een arme student kan altijd geld gebruiken.
Alleen was wel direct mijn eerste opdracht een Europees titelgevecht gevecht tussen Rudy Koopmans en Alex Blanchard. Toevallig is van e week een uitzending geweest bij NOS andere tijden sport over dit legendarische gevecht te zien op: http://www.npo.nl/andere-tijden-sport/14-06-2015/VPWON_1232906 Het gevecht wordt ook wel het titelgevecht van de eeuw in Europa genoemd.
Ik zat op de bank en oude tijden herleefden en herinneringen kwam boven . Na dit gevecht werd alles anders voor mij met boksfotografie. Daarover later mee. Ik heb nog alle negatieven van dit gevecht maar helaas kan ik daar niet zomaar meer bij komen. Apple en SCSI filmscanners is niet een echt prettige combinatie. Dus laat ik maar wat uit eigen werk zien vanuit het boks tijdschrift zelf zoals het gepubliceerd is in 1982.
Hoe het boksblad de Gong er ooit toe gekomen is mij als fotograaf te vragen is me altijd een raadsel gebleven. Ja, mijn vader heeft vroeger ooit zeer verdienstelijk gebokst. Maar dat hebben wel meer vaders. Ik had er op dat moment nog niet zoveel mee. Het tijdschrift betaalde heel erg goed, dus ik zei echt geen nee! Een arme student kan altijd geld gebruiken.
Alleen was wel direct mijn eerste opdracht een Europees titelgevecht gevecht tussen Rudy Koopmans en Alex Blanchard. Toevallig is van e week een uitzending geweest bij NOS andere tijden sport over dit legendarische gevecht te zien op: http://www.npo.nl/andere-tijden-sport/14-06-2015/VPWON_1232906 Het gevecht wordt ook wel het titelgevecht van de eeuw in Europa genoemd.
Ik zat op de bank en oude tijden herleefden en herinneringen kwam boven . Na dit gevecht werd alles anders voor mij met boksfotografie. Daarover later mee. Ik heb nog alle negatieven van dit gevecht maar helaas kan ik daar niet zomaar meer bij komen. Apple en SCSI filmscanners is niet een echt prettige combinatie. Dus laat ik maar wat uit eigen werk zien vanuit het boks tijdschrift zelf zoals het gepubliceerd is in 1982.
Gewapend met een 135 mm F/2.8 betrad ik met mijn Canon A-1 het bomvolle Ahoy ( ja, ik heb voorheen altijd met Canon gefotografeerd). De benodigde perskaart lag keurig voor mij klaar en ik werd direct naar de fotografen tribune gedirigeerd. Nog niet eens daarboven aangekomen had ik al zoiets van:” Ho, wacht even…. dit is niet de bedoeling!” Daar zaten allemaal echt sportfotografen met 400 of 600 mm objectieven terwijl mijn langste ohbjectief niet langer was dan 135 mm. Kansloze missie. Alle fotografen moest aan de bovenkant van de toen nog bestaande wielerbaan plaats nemen en daar vandaan hun werk doen. Wat echt wel een meter of 80 van de boksring af was.
Ik had meteen door dat plaatsnemen naast alle andere fotografen geen optie was. Ik ben een tijdje op de trap blijven hangen om te te bedenken hoe dit grote probleem op te lossen? Niets doen was geen optie. Mijn eerste opdracht voor het boksblad de Gong zou ook meteen mijn laatste worden als ik niet dichterbij kon komen. Maar hoe? De beveiliging was streng. Na lang op de trap te zijn blijven staan ben ik stapje voor stapje de trap afgedaald nog steeds zonder een plan.
Ik stond een beetje rond te scharrelen bij de ingang naar de speciale beste plaatsen rond de boksring. De beveiliging hield mij uiteraard tegen. Wat ik ook zei, geen enkel argument was goed genoeg om tussen de VIP gasten te geraken om een betere fotoplek te vinden. En ineens was mijn redding daar. Ik moet zeer ongelukkig en beteuterd hebben gekeken toen Mary Servaes ook wel beter bekend als zangers zonder naam mij onder haar hoede nam. Bekend van hits als Keetje Tippel en het legendarische Mexicooooooo…..
Ze moeten mij hebben zien staan denken, maar vooral ook erg ongelukkig moeten zien zijn. “Ach arme jongen, mag je er niet door, kom maar lekker hier naast mij zitten. Mijn man zit toch alleen maar aan de bar vanavond”. Die houdt niet van boksen, maar ik wel, dus ik heb wel een stoeltje voor je vrij.
Ik had meteen door dat plaatsnemen naast alle andere fotografen geen optie was. Ik ben een tijdje op de trap blijven hangen om te te bedenken hoe dit grote probleem op te lossen? Niets doen was geen optie. Mijn eerste opdracht voor het boksblad de Gong zou ook meteen mijn laatste worden als ik niet dichterbij kon komen. Maar hoe? De beveiliging was streng. Na lang op de trap te zijn blijven staan ben ik stapje voor stapje de trap afgedaald nog steeds zonder een plan.
Ik stond een beetje rond te scharrelen bij de ingang naar de speciale beste plaatsen rond de boksring. De beveiliging hield mij uiteraard tegen. Wat ik ook zei, geen enkel argument was goed genoeg om tussen de VIP gasten te geraken om een betere fotoplek te vinden. En ineens was mijn redding daar. Ik moet zeer ongelukkig en beteuterd hebben gekeken toen Mary Servaes ook wel beter bekend als zangers zonder naam mij onder haar hoede nam. Bekend van hits als Keetje Tippel en het legendarische Mexicooooooo…..
Ze moeten mij hebben zien staan denken, maar vooral ook erg ongelukkig moeten zien zijn. “Ach arme jongen, mag je er niet door, kom maar lekker hier naast mij zitten. Mijn man zit toch alleen maar aan de bar vanavond”. Die houdt niet van boksen, maar ik wel, dus ik heb wel een stoeltje voor je vrij.
En zo zat ik ineens niet op de allereerste rij, maar wel op rij vier vanaf de boksring. Ik was door een onzichtbare barrière heen gekomen met mijn 135 mm lens. Rij 4 was de achterste rij direct aan de rand van de ring. Daar vandaan kon ik alle kanten op en mij vrij bewegen zonder nog een keer gecontroleerd of gestoord te worden. Een betere plaats had ik mij niet kunnen wensen. Wat een geluk. Ik had Mary mijn verhaal uitgelegd en prompt kreek ze nog meer moederlijke gevoelens voor de onbenullige en naïeve jonge fotografie student. Ze zou me helpen en mij niet laten wegsturen als er toch nog problemen zouden komen. Ik hoorde die avond bij haar.
Puur en alleen door de zangeres zonder naam heb ik mijn boksfotografie carrière enkele jaren kunnen verlengen. Zonder haar zou het mijn eerste en mijn laatste boksavond geweest zijn. En nu zat ik ineens in een uiterst luxe positie. Ik kon foto’s gaan maken die geen enkele andere sportfotograaf kon maken die avond. Ik zat zo dichtbij. Direct aan de ring en kon me ook daar nog eens vrij bewegen. En alle andere fotografen zaten shocking klem boven aan de tribune op een 80 meter afstand. Ik kon na deze avond foto’s inleveren bij het boks tijdschrift de Gong die niemand anders had. En ik had nog nooit boksen gefotografeerd!
Puur en alleen door de zangeres zonder naam heb ik mijn boksfotografie carrière enkele jaren kunnen verlengen. Zonder haar zou het mijn eerste en mijn laatste boksavond geweest zijn. En nu zat ik ineens in een uiterst luxe positie. Ik kon foto’s gaan maken die geen enkele andere sportfotograaf kon maken die avond. Ik zat zo dichtbij. Direct aan de ring en kon me ook daar nog eens vrij bewegen. En alle andere fotografen zaten shocking klem boven aan de tribune op een 80 meter afstand. Ik kon na deze avond foto’s inleveren bij het boks tijdschrift de Gong die niemand anders had. En ik had nog nooit boksen gefotografeerd!
Rudy Koopmans had in de derde ronde een elleboog stoot gekregen van Alex Blanchard. Zijn oog zat bijna geheel dicht en het gevecht dreigde mis te lopen. Dankzij een wonderzalf van Dokter Ruhling kon het gevecht toch doorgaan.
Rudy Koopmans was veel gehaaider, dan Alex Blanchard. Hij werd sterker en sterker en deelde steeds meer rake en harde stoten uit. En ik zat nog steeds vierde rang, maar eigenlijk eerste rang vergeleken met de andere fotografen. Hard werkend aan goede belichtingen en dat viel niet mee in die tijd (1982). Tegenwoordig kun je met een digitale camera direct bekijken of je goed aan het belichten bent. Dat bestond in 1982 niet. Je moest licht meten met een losse lichtmeter of die ingebouwd was in je camarea en inschatten of je uiteindelijke belichtingen goed zouden worden. Controle mogelijkheden waren er niet.
De beslissing om wel/niet op 1600 ASA te gaan fotograferen daar dacht je wel even goed over na. Dat had grote gevolgen voor beeldkwaliteit. Uiteraard was de gebruikte film een Kodak Tri-X die je redelijk goed kon opwaarderen tot 1600 ASA, maar beter werden je gemaakte foto’s er echt niet van. Het licht hangt recht boven een boksring. Dus als je niet perfect je foto’s belicht krijgen de boxers geheel zwarte ogen zonder dat ze elkaar maar één klap hebben gegeven. Met name de ogen moesten goed belicht worden en doortekend blijven. Ga er maar aan staan. Alle beslissingen bedenk je en beeld je je in, maar controleren? Niets. Het is een beetje gokken en heel veel ervaring hebben. Nu had ik dat laatste nu juist net niet.
Uiteraard zijn mijn foto’s wel veel beter dan je hierboven en onder ziet, maar dat komt omdat ze gescand zijn rechtstreeks uit het tijdschrift. Wie weet ga ik deze negatieven nog eens scannen.
Ruis:
Deze blog heb ik ook geschreven om soms te gebruiken richting cursisten/studenten om het begrip ruis te bagataliseren. Er word vrij vaak geklaagd over beeldruis. Mijn vaste reactie is dan altijd : ": Welke beeldruis?"
Wanneer je deze foto's hebt gezien is alles wat je nu maakt vele malen beter met digitale camera's. Ik weet het omdat ik toen en nu fotografeerde. Ik ken de verschillen. Ik zie hoeveel makkelijker het is om tegenwoordig goede resultaten te behalen met nog wel veel hogere iso's dan de 1600 ASA waar ik destijds mee fotografeerde. En dat was toen echt de limiet. Nu kan je zoveel makkelijker veel en veel hoger gaan. Ja en op een gegeven moment komt er beeldruis tevoorschijn. Logisch als je op 4000-5000 ISO fotografeert. Het is en blijft zwaar onderbelichten en eigenlijk je camera in de maling nemen. En als je echt goed belicht zie je ook dan geen beeldruis. Het kan echt. Maar dan moet je wel erg goed belichten.
De beslissing om wel/niet op 1600 ASA te gaan fotograferen daar dacht je wel even goed over na. Dat had grote gevolgen voor beeldkwaliteit. Uiteraard was de gebruikte film een Kodak Tri-X die je redelijk goed kon opwaarderen tot 1600 ASA, maar beter werden je gemaakte foto’s er echt niet van. Het licht hangt recht boven een boksring. Dus als je niet perfect je foto’s belicht krijgen de boxers geheel zwarte ogen zonder dat ze elkaar maar één klap hebben gegeven. Met name de ogen moesten goed belicht worden en doortekend blijven. Ga er maar aan staan. Alle beslissingen bedenk je en beeld je je in, maar controleren? Niets. Het is een beetje gokken en heel veel ervaring hebben. Nu had ik dat laatste nu juist net niet.
Uiteraard zijn mijn foto’s wel veel beter dan je hierboven en onder ziet, maar dat komt omdat ze gescand zijn rechtstreeks uit het tijdschrift. Wie weet ga ik deze negatieven nog eens scannen.
Ruis:
Deze blog heb ik ook geschreven om soms te gebruiken richting cursisten/studenten om het begrip ruis te bagataliseren. Er word vrij vaak geklaagd over beeldruis. Mijn vaste reactie is dan altijd : ": Welke beeldruis?"
Wanneer je deze foto's hebt gezien is alles wat je nu maakt vele malen beter met digitale camera's. Ik weet het omdat ik toen en nu fotografeerde. Ik ken de verschillen. Ik zie hoeveel makkelijker het is om tegenwoordig goede resultaten te behalen met nog wel veel hogere iso's dan de 1600 ASA waar ik destijds mee fotografeerde. En dat was toen echt de limiet. Nu kan je zoveel makkelijker veel en veel hoger gaan. Ja en op een gegeven moment komt er beeldruis tevoorschijn. Logisch als je op 4000-5000 ISO fotografeert. Het is en blijft zwaar onderbelichten en eigenlijk je camera in de maling nemen. En als je echt goed belicht zie je ook dan geen beeldruis. Het kan echt. Maar dan moet je wel erg goed belichten.
De laatste klap is gevallen. Rudy Koopmans heeft gewonnen. Ik vond het overigens raar dat het tijdschrift deze foto had geplaatste en niet een andere. Daar zie je Alex Blanchard in de lucht hangen net voor dat hij achterover valt. Die was veel mooier. Ja, mijn timing was wel al goed, ook al had ik nog geen ervaring. Dan heb je zo’n foto en dan plaatsen ze hem niet?! De Gong heeft voor de verkeerde foto gekozen. Oh man wat was ik trots. Ik wist zeker dat ik hem had. Je kon het moment van knock out namelijk voelen aankomen. En ik had hem, precies net na de beslissende klap van Rudy Koopmans hing Alex Blanchard geheel in de lucht met zijn dunne benen schuin omhoog. Dan heb je het moment…. en dan plaatsen ze hem niet! Grrrrr……
En zo werd een eerste avond boksfotografie ineens een mega groot succes. De Boksbond ( het tijdschrift de Gong) had betere foto’s dan de Telegraaf en het Algemeen Dagblad. De hoofdredacteur was zo trots als een pauw. Hij had het nieuwe talent ontdekt…? Nou ja…. ik had gewoon ontzettend veel geluk dat Mary Serveas daar zat en mij de stoel van haar man aanbood. Wat een toffe en lieve vrouw ook al hield ik niet van haar muziek.
Boksen fotograferen heb ik geloof ik nog drie jaar gedaan. Ik kon er heel goed mee bijverdienen en zo ondertussen mijn studie bekostigen die heel erg duur was. Te duur voor mijn ouders alleen om te betalen. Ik kon zo af en toen een beetje meehelpen in de kosten.
Ik heb die avond veel geleerd. Dat ik als student fotografie heel slecht voorbereid daar aankwam. Dat ik wel even die foto’s zou gaan maken…. NOT. Dat ik als student fotografie natuurlijk veel beter was dan alle sportfotografen bij elkaar. Echt niet. Het was een lesje nederigheid die avond. Hoe dom kun je zijn? En ik heb mij zo ontzettend stom gevoeld. Maar ja, misschien wel de typische houding van een studentje die denkt alles al te weten en te kunnen, maar eigenlijk nog helemaal niets kan en nog niets bewezen heeft. Wat dat betreft leek mijn onbezonnen actie aardig op die van Blanchard die Koopmans uitdaagde voor de titel. Hij was er nog niet klaar voor en ging knock out.
Ik heb in tegenstelling tot Blanchard stinkende mazzel gehad door onverwachte hulp. En die avond heb ik een hele belangrijke les geleerd. Bereid je altijd goed voor. Met dank aan Mary!
En zo werd een eerste avond boksfotografie ineens een mega groot succes. De Boksbond ( het tijdschrift de Gong) had betere foto’s dan de Telegraaf en het Algemeen Dagblad. De hoofdredacteur was zo trots als een pauw. Hij had het nieuwe talent ontdekt…? Nou ja…. ik had gewoon ontzettend veel geluk dat Mary Serveas daar zat en mij de stoel van haar man aanbood. Wat een toffe en lieve vrouw ook al hield ik niet van haar muziek.
Boksen fotograferen heb ik geloof ik nog drie jaar gedaan. Ik kon er heel goed mee bijverdienen en zo ondertussen mijn studie bekostigen die heel erg duur was. Te duur voor mijn ouders alleen om te betalen. Ik kon zo af en toen een beetje meehelpen in de kosten.
Ik heb die avond veel geleerd. Dat ik als student fotografie heel slecht voorbereid daar aankwam. Dat ik wel even die foto’s zou gaan maken…. NOT. Dat ik als student fotografie natuurlijk veel beter was dan alle sportfotografen bij elkaar. Echt niet. Het was een lesje nederigheid die avond. Hoe dom kun je zijn? En ik heb mij zo ontzettend stom gevoeld. Maar ja, misschien wel de typische houding van een studentje die denkt alles al te weten en te kunnen, maar eigenlijk nog helemaal niets kan en nog niets bewezen heeft. Wat dat betreft leek mijn onbezonnen actie aardig op die van Blanchard die Koopmans uitdaagde voor de titel. Hij was er nog niet klaar voor en ging knock out.
Ik heb in tegenstelling tot Blanchard stinkende mazzel gehad door onverwachte hulp. En die avond heb ik een hele belangrijke les geleerd. Bereid je altijd goed voor. Met dank aan Mary!
